Szósty

"Jesteś w mojej krwi, w

moich żyłach, w mojej

głowie"

Posłałeś wyłaniającemu się zza drzwi Jankowi łagodny uśmiech, gdy omiótł wzrokiem skrytą pod materiałem twojej kołdry brunetkę. Roześmiał się na widok kokonu w jaki zawinęła się jego narzeczona i poinformował cię o śniadaniu, które już czekało w kuchni. Skinąłeś głową na znak przyswojenia tej informacji i obiecałeś zaraz się tam zjawić. Drzwi się przymknęły, a twój wzrok spoczął na uroczej twarzy Aurelii, która osnuta była snem. Kąciki twoich ust wzniosły się na szczyty, a serce wybiło szybszy rytm. Nie byłeś wstanie oderwać od niej oczu. Ciemne kosmyki walały się po połowie twojej śnieżnobiałej poduszki, a na jej słodkich ustach widniał błogi uśmiech. Liczyłeś w myślach piegi jakimi pokryty był intensywnie jej nos oraz sporadycznie obszar policzków. Zazwyczaj skrywała je pod warstwą makijażu, a teraz była taka naturalna. Cholernie piękna. Tak właśnie bezceremonialnie. Miałeś ochotę odgarnąć grzywkę opadającą na jej czoło i musnąć je wargami, lecz nie mogłeś sobie pozwolić na taki gest. Ostrożnie zmieniłeś pozycję na siedzącą, przenosząc ciężar ciała na łokcie wbite w materac łóżka i opuściłeś posłanie. Zrzuciłeś z siebie czarną koszulkę i z wnętrza szafy wyłowiłeś szarą bluzkę z długim rękawem przylegającą do twojego ciała. Stawiłeś się w centrum domu i przywitałeś promiennym uśmiechem rodzicielkę wciągniętą w wir przygotowywania kolejnych kanapek. Kobieta odwzajemniła twój gest i postawiła przed tobą talerzyk z porcją śniadaniową w postaci trzech kromek chleba z twoja ulubioną kombinacją oraz kubek z parującą cieczą. Pokręciłeś z niedowierzaniem głową nad jej postawą i podziękowałeś jej najpiękniejszym uśmiechem na jaki było cię stać.

-Muszę cię jakoś nakarmić, bo w tym Radomiu z tego lenistwa nic nie gotujesz.-skwitowała blondynka, wzruszając ramionami.

-Co prawda to prawda.-zaniosłeś się śmiechem, wgryzając w kawałek pomidora.

- Mamo, ale czego ty się po nim mogłaś spodziewać?- dołączył się do konwersacji rozbawiony twój starszy brat.

Zmierzyłeś go groźnym wzrokiem i posłałeś kuksańca w same żebra. Blondyn jęknął lekko z bólu, a ty wyszczerzyłeś się usatysfakcjonowany, upijając łyk ukochanej kawy. Niepodważalnie w jej parzeniu mistrzem była wuefistka. Twój humor uległ drastycznej zmianie w porównaniu do ostatnich dni, ależ czemu się dziwić skoro ostatniej nocy odczuwałeś wyraźnie ciepło promieniujące od ciała twojej ukochanej i mogłeś obok niej spoczywać. Brakowało ci tych chwil, kiedy zasypiała w twoim łóżku po długich, kilkugodzinnych rozmowach.

- A i wyrazy współczucia odnośnie tego, że w tak chłodną noc musiałeś spać bez własnej kołdry bo podjebała ci ją Aurelia. Mi też to często robi.-zachichotałeś na słowa Johnego.

-Swoją drogą skoro przyszła do mnie spać to chyba swoim kaloryferem dajesz jej zbyt mało ciepła.-dogryzłeś mu, uśmiechając się cwanie.

Przyjmujący wzniósł wysoko głowę, odgrywając jak bardzo uraziłeś jego dumę i już podnosił się z miejsca, aby je opuścić, ale parsknął śmiechem i ponownie opadł na krzesło. Skwitowałeś jego zachowanie wymienieniem porozumiewawczego spojrzenia z matką i uśmiechnąłeś się pod nosem.

-Witam moich mężczyzn.-aksamitny głos otulił twoje uszy, a usta jego właścicielki musnęły przelotnie twój policzek podobnie jak 23-latka.

Mimowolnie wzniosłeś kąciki ust na wyżyny i omiotłeś wzrokiem błękitnych tęczówek twarz brunetki, zadzierając głowę ku górze. Stawska posłała ci lotnego buziaka, dziękując za ogrzewanie w nocy, podchodząc do lodówki, a Janek niemalże zadławił się pitą właśnie malinową herbatą, którą to ubóstwiał pochłaniać w masowych ilościach jesienią. Sawy twojego śmiechu i rodzicielki zmieszały się ze sobą, roznosząc po wnętrzu domu.

-Czyli potwierdzasz, że mam lepszy kaloryfer niż twój narzeczony?-parsknąłeś rozbawiony.

-Wolę się nie narażać na stracenie życia przed ślubem.-puściła ci oczko przyjaciółka.

-Ty na poważnie?- błękitne tęczówki twojego brata rozbiegane mierzyły wzrokiem to ciebie to jego partnerkę.

Pochłonąłeś pośpiesznie ostatnią kanapkę i pożegnałeś się z mamą całusem w policzek, ogłaszając, że musisz się już zbierać. Zawodnik będzińskiego klubu poderwał się z miejsca i pogroził ci palcem, że się nie wymigasz.

-To nie moja wina, że twoja narzeczona woli macać mój tors niż twój!-rzuciłeś, wędrując schodami na piętro.

-Macałaś jego klatę?!-wydarł się na całe gardło blondyn.

Pokręciłeś z niedowierzaniem głową nad łatwowiernością twojego braciszka i zatrzasnąłeś za sobą drzwi pokoju. Wypełniłeś sportową torbę niezbędnymi rzeczami i z nią przerzuconą na ramieniu zameldowałeś się ponownie na parterze. Zamknąłeś w solidnym uścisku blondynkę, szepcząc do ucha, aby odwiedziła radomską halę w najbliższym czasie i pożegnałeś się także z twoją przyjaciółką. Zaciągnąłeś się zachłannie jej perfumami i pogłaskałeś jej plecy, życząc wytrwałości przy człowieku, z którym łączyły cię węzły krwi. Zachichotała pod nosem i wspięła się na palce, pozostawiając mokry ślad na twoim policzku. Ty natomiast pocałowałeś ją w czoło i opuściłeś rodzinny dom. Nim się obejrzałeś a wparowałeś do środka własnego mieszkania i z uśmiechem na ustach wspominałeś poranek spędzony w rodzinnym mieście. Pragnąłeś by więcej takich chwil zagościło w twoim życiu, abyś nie myślał o swojej przyprawiającej o ból sytuacji miłosnej i abyś cieszył się, że otaczają cię tacy ludzie.

 ~*~

Witam Was po tym nieco innym rozdziale niż zazwyczaj, bo w życiu Tomasza choć na chwilę wyszło słońce ;3 Noc przy boku ukochanej dała mu kopa pozytywnej energii, a poranek w towarzystwie rodzinki był niezwykle miły, ale czy to pozytywne podejście za niedługo nie zniknie? Okaże się już niebawem ;)  Na temat MŚ nie będę się tutaj rozpisywać, gdyż zrobiłam to pod Arturem, który pojawił się wczoraj >>klik<<, ale powiem, że jesteśmy wielcy <3 Trzymajcie kciuki by udało mi się dotrzeć do Radomia na prezentacje, bo mam całkiem sporo przeszkód na drodze, a bardzo chciałabym się tam znaleźć :3 Całuję schorowana i do zobaczenia za tydzień! ;*