Drugi

   "Dziś, gdy o Tobie myślę, gdy Cie nie ma przy mnie.

Jednego chce - wyjdź z mojej głowy, zanim z siebie wyjdę."    

     Owinąłeś wokół zdewastowanej przez srebro metalu kostki śnieżnobiały bandaż, zatracając się w widoku jak szkarłatna ciecz przelewa sią na jego nieskazitelną powierzchnie. Po chwili wyrwałeś się z transu i poderwałeś się z chłodnej podłogi, naciągając skarpetkę wyżej. Zgarnąłeś ze stolika usytuowanego w salonie kluczyki wyposażone w breloczek błękitno-żółtej Mikasy i pokonałeś schody w ekstremalnie szybkim tempie, krzywiąc się lekko na twarzy, gdy odczuwałeś przeszywającą falę bólu w okolicach stopy. Opadłeś na fotel kierowcy srebrnego Hyundaia i przekręciłeś kluczyki w statyce, aby już po chwili włączać się do ruchu ulicznego. Zirytowany wybijałeś rozbrzmiewający w twoim umyśle rytm smukłymi palcami o skórzaną nawierzchnię kierownicy, wpatrując się pustym wzrokiem w skupisko samochodów rozmieszczone przed tobą. Przymknąłeś powieki i odchyliłeś głowę do tyłu, wzdychając głośno, gdy twoje uszy otuliły rytmy znajomego rapu oraz dotykające cię dotkliwie słowa. Łzy balansowały na twoich powiekach, ale ostatecznie nie pozwoliłeś sobie na ich uwolnienie. Ona była twoim kompasem. Naprowadzała cię na odpowiednią ścieżkę w życiu. Na tor szczęścia i błogości, a teraz czułeś jedyne pochłaniającą cię z każdym dniem coraz bardziej pustkę. Z duszy towarzystwa z jakiej słynąłeś w szeregach radomskich siatkarzy czy złotego pokolenia juniorów stałeś się zaszytym wewnętrzu swojego mieszkania toczącym wieczne refleksje człowiekiem. Koledzy z drużyny dostrzegali twoją zmianę, ale nie dopytywali. Wiedzieli, że i tak nie uronisz ani jednego słowa wyjaśnienia. Nie chciałeś obarczać ich swoimi problemami. Musiałeś sobie z nimi sam poradzić, ale nie potrafiłeś się z nimi uporać. A właściwie z jednym. Z jedną raną wyrytą w twoim szlachetnym, kochającym tak żarliwie sercu. Jedynymi zmartwieniami jakimi dzieliłeś się z zawodnikami radomskiego klubu były dokuczające ci bóle mięśni po wyczerpującym treningu czy rozterki twoich rodziców, którym czasem zdarzało się ponieść emocjom. Sprawy sercowe wcześniej tak przez ciebie chętnie wylewane przed bełchatowskim środkowym czy rzeszowskim libero stały się skarbcem, do którego kluczyk posiadałeś wyłącznie tylko ty. Wplotłeś palce w gęste, ciemne, kasztanowe włosy i wypuściłeś głośno powietrze, zaczesując je do tyłu. Odetchnąłeś z ulgą, kiedy tabun samochodów zaczął się przemieszczać. Skupiony na drodze oraz wsłuchujący się w utwory wydobywające się z twojego radia pokonywałeś kolejne kilometry, mknąc trasą szybkiego ruchu i po niespełna trzech godzinach zaparkowałeś przed jednym z krakowskich bloków. Zatrzasnąłeś za sobą drzwi samochodu i nacisnąłeś guzik na autopilocie, dbając o jego zamknięcie. Zdyszany wparowałeś do wnętrza lokalu zajmowanego przez brunetkę i znieruchomiałeś. Zastygłeś w progu, omiatając oszołomiony wzrokiem potłuczone talerze oraz kilka innych elementów zastawy stołowej. Pokręciłeś z niedowierzaniem głową, chwytając się za nią. Ostrożnie pokonałeś tor przeszkód z odłamków naczyń i odnalazłeś skuloną przy kuchennej szafce dziewczynę. Na twój widok momentalnie poderwała się z podłoża i zadarła na ciebie spojrzenie czekoladowych tęczówek. Strach i obawa rozlewające się  po nich sparaliżowały cię wewnątrz. Przywarła swoim drobnym ciałem do twojego i wtuliła się w ciebie ufnie, chlipiąc w materiał twojej szarej bluzy. Mocniej oplotłeś ramiona wokół jej pleców i gładziłeś je jedną dłonią, nadal nie mogąc uwierzyć w stan w jakim znajdowało się jej mieszkanie. Wyglądało jakby nadciągnął tu jakiś potężny kataklizm pokroju tornada.

    — Co się tutaj wydarzyło?— zapytałeś łagodnym tonem głosu, unosząc jej podbródek, aby mogła na ciebie spojrzeć.

  — Janek się na mnie wściekł. Powiedział, że go zdradzam a ja tylko byłam się spotkać z dziewczynami.— wypowiedziała drżącym głosem, a w jej oczach dostrzec się dało bezsilność.

     — Uderzył cię?—  nie chciałeś zadać jej tego pytania, ale musiałeś mieć pewność.

     — Nie! Tomek,  jak możesz tak w ogóle myśleć?!— oburzona wyrwała się z twojego uścisku.

  — Przepraszam. Nie powinienem, bo to mój brat, ale chciałem mieć pewność. — wytłumaczyłeś jej. — Spokojnie. Jesteś już bezpieczna. — szepnąłeś, muskając ustami jej czoło.

Skinęła jedynie głową i posłała ci wdzięczny uśmiech. Ponownie zagłębiła twarz w twojej bluzie, a ty wariowałeś, bo kwiatowa kompozycja jej perfum uderzyła w ciebie zdecydowanie za mocno, powodując spustoszenie w twoim umyśle. Tak bardzo pragnąłeś ją w takich momentach zapewnić, że ty będziesz zawsze, że nigdy jej nie skrzywdzić, że ją tak cholernie i przeklęcie kochasz, ale nie miałeś w sobie tyle odwagi. Jeden jej rozkoszny uśmiech i wymiękałeś. Skrywałeś się jak dziecko przed wymierzeniem kary przez rodziców za złe zachowanie.

   — On po prostu boi się, że cię straci. — mówiłeś cicho wprost do jej ucha. —  Dlatego jest taki przewrażliwiony. Jesteś dla niego ważna i nie chcę, abyś odeszła.

   — Nie odejdę.

   —  Ja to wiem, ale on już tak ma.

Nie odejdę. Te dwa słowa sprawiały, że nadzieja kiełkująca w tobie umierała śmiercią drastyczną i tragiczną. A jeszcze bardziej bolało cię to, że nie mogłeś zagłębić smukłych palców pod materiałem jej bluzki i rozkoszować się miękkością jej skóry, kiedy płonąłeś, gdy znajdowała się tak cholernie blisko. Tomaszu Fornal, cierpiałeś niemiłosiernie, ale wyrzekłeś się swojego szczęścia dla nie zaburzenia jej harmonii i błogości w życiu.

~*~

Przy pisaniu tej części prawie uroniłam łzy. Jestem tego coraz bliżej, ale jeszcze nie przekroczyłam tej granicy;) Umówmy się, że rozdziały będą co wtorek ^^ Każdej z Was pasuje? Chciałam raz w tygodniu by każda z Was nadążyła, bo w końcu nowy rok szkolny ^^  Także w tym miejscu pragnę Wam życzyć wielu piątek i szóstek, abyście pozdawały wysoko maturki i inne egzaminy oraz znalazły także chwilę czasu na moje bazgroły i dla siebie :D Całuję i do zobaczenia za tydzień! ; *

PS: Nowość pojawiła się także na Maślaku i Aleksandrze oraz za kilka godzin spodziewajcie się jej także na Bicku, Izie i Julii ^^